Αγάλι- αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι..και πριν γίνει μέλι εγώ την θέλω έτσι όπως είναι ξινούτσικη να την βάλω στις σαλάτες μου, στα βλίτα τα βραστά, στις μπάμιες, στα ψητά ψάρια αλλά και στα τηγανητά, στο κρέας φούρνου, στο “λεμονάτο” αλλά και στο κρέας σχάρας και βέβαια στα dressing μου!

Στη θέση του λεμονιού! Γιατί παλιά πριν την εποχή των εισαγωγών οι νοικοκυρές είχαν την αγουρίδα για να δίνουν ξινή γεύση στα φαγητά τους.

Αυτή την εποχή λεμόνια δεν υπήρχαν όμως με κάποιο τρόπο έπρεπε να δώσουν οξύτητα και το ξίδι δεν ήταν πάντα ιδανικό. Έτσι λοιπόν έστυβαν τα άγουρα σταφύλια του αμπελιού ή και της κληματαριάς για να αρτύζουν το φαγάκι τους.

Πάμε λοιπόν να δούμε την διαδικασία.

Χρειαζόμαστε άγουρα σταφύλια και ένα πέτρινο ή μαρμάρινο ή ξύλινο γουδί. Όχι μεταλικό γιατί ο χυμός του σταφυλιού οξειδώνεται και όχι μούλτι γιατί δεν θέλουμε στο χυμό μας την στυφή γεύση που αφήνουν τα κουκούτσια όταν τα αλέσουμε. Ο αποχυμωτής είναι μία καλή λύση αλλά εγώ προτιμώ τον απόλυτα παραδοσιακό τρόπο στο μαρμάρινο γουδί που έχω κληρονομήσει από την προ-γιαγιά μου.

Παίρνουμε τα άγουρα σταφύλια μας και τα πλένουμε πολύ καλά. Γεμίζουμε μία λεκάνη νεράκι και τα αφήνουμε μέσα μισή ωρίτσα και στη συνέχεια ξαναξεπλένουμε.

Στο γουδί βάζουμε τις ρόγες των σταφυλιών και πιέζουμε να βγάλουν τον ζωμό τους. Μόλις τις πιέσουμε τις περνάμε από σίτα και αποθηκέυουμε στο ψυγείο για μία εβδομάδα. Εγώ έχω στο ψυγείο μπόλικα άγουρα σταφύλια και όποτε χρειάζομαι το φτιάχνω φρέσκο, ακολουθώντας την παραπάνω διαδικασία.

Ευκολάκι λοιπόν η αγουρίδα και με απίστευτη νοστιμιά! Δοκιμάστε την!

Πάρε και μία εκδοχή!

Μπουτάκια Κοτόπουλου με Μπάμιες!!